Zo, de eerste week zit er al op..

Hello!
Nou, ik zal maar weer bij het begin beginnen. Ik geloof dat ik als laatste iets geschreven heb over dinsdag.

Woensdag 15 & donderdag 16 februari:
Vandaag ben ik van kwart voor negen tot 12 naar school geweest. Daarna heb ik meteen mijn spullen gepakt en ben vanuit school naar het station gelopen. Hier had ik namelijk om 12.57 de trein naar Brussel. Van Brussel naar Luik en van Luik naar Maastricht. Alles is helemaal prima verlopen en tegen kwart voor zeven was ik in Maastricht. Hier hebben mama en oma me van het station gehaald.

's Avonds heb ik heeeeeeeerlijk in mijn eigen bed geslapen. Ik heb ook nog een beetje kunnen uitslapen want ik had pas tegen kwart voor 10 de trein vanuit Sittard naar Middelburg. Nou, de NL spoorwegen kennende had ik natuurlijk in Sittard al 10 minuten vertraging opgelopen, "technische problemen..". Hierdoor zou ik dus al mijn aansluitingen missen. Dus ik zag mezelf al te laat komen voor het interview. Uiteindelijk viel het gelukkig allemaal wel mee en was ik mooi op tijd in Middelburg. In plaats van om 20 voor 1 was ik er nu om 1 uur. Het viel dus allemaal reuze mee.

Ik heb hier in een restaurantje nog één laatste keer mijn brief doorgelezen, een glaasje water gedronken en van het toilet gebruik gemaakt. Rond half twee / twintig voor twee heb ik me aan de receptie gemeld. Het duurde even voor ze uitgevogeld hadden door wie ik geinterviewd zou worden maar ik zou rond 5 voor twee opgehaald worden. Dit gebeurde niet dus toen heeft die meneer van de receptie me naar boven gebracht.

Diegene die me interviewde was een hele aardige mevrouw. Er was een uur voor het interview uitgetrokken. Het ging eigenlijk vrij soepel. Ze vroeg geen rare of moeilijke dingen en twee minuten over half drie stond ik al weer buiten. Ze vertelde me dat zij van het interviewende team was en dat de Dean de uiteindelijke beslissing neemt. Ze zei: I will highly recommend you! Zij maakte dus niet de definitieve beslissing maar ze zou het heel gek vinden als ik alsnog afgewezen zou worden. Ze hoopte me in augustus terug te zien!
Het ging dus echt super goed! Ik was echt super blij! Nu moet ik wel nog wachten op de definitieve uitslag, dit kon een paar weken duren.

Na het interview ben ik naar een ander cafetje gegaan en heb mezelf op huisgemaakt appelgebak getrakteerd. En uiteraard, de nodige telefoontjes gepleegd. Daarna nog even langs de apple store om mijn telefoon op te laden. Wat doet die idioot, mijn telefoon blokkeren. Nou, dan heb je dus je pukcode nodig en dan moest ik tmobile maar even bellen. Ik zeg: Ja, hoe dacht je dat ik dat ging doen zonder telefoon? Ik was zo kwaad, ik had nog twintig minuten om een trein te halen. Als ik die zou missen dan miste ik mijn aansluiting in Brussel en kon ik Londen wel vergeten. Gelukkig heeft hij het via mijn mytmobile account nog kunnen oplossen maar ik was me hendig geirriteerd! Logisch!

Nou, verder liep alles op rolletjes. Zonder problemen in Brussel aangekomen. Eenmaal in Brussel, stond er een gigantische rij voor de douane. Hierdoor liep de trein twintig minuten vertraging op. Toen we in de rij stonden te wachten waren een paar chinezen of japanners ofzo. Ik weet het niet. Die stonden naast de rij met een aantal security mannen te praten. Wat was er nu aan de hand? Die sjappies hadden hun backpack onbewaakt achter gelaten. Dat is dus stom hè. Hun backpack was dus gestolen en ze begrepen er helemaal niets van. Echt een domme acties. Er hangen overal bordjes en er wordt continu omgeroepen dat je op je spullen moet letten en ze niet onbewaakt moet achterlaten. Maar goed.

Ik stond naast een Engels lerares uit Londen in de rij. Ik heb nog een tijdje met haar staan praten. Toen we eenmaal in de trein zaten, zijn we samen nog iets gaan drinken. Op zich wel gezellig.

Tegenover me in de trein zaten broer & zus uit de Verenigde Staten. Ze waren aan het backpacken door Europa met interrail. Echt super sjiek!

Rond twintig over negen lokale tijd waren we dus in Londen aangekomen. Ik had me voorgenomen om mezelf op een taxi te trakteren want na 12uur treinen had ik dat wel verdiend. Gelukkig maar want het ergste kwam nog. Ik had me voor zeven pond voor de deur laten afzetten. Ik heb een pasje om het huis, de flat en mijn kamer binnen te gaan. Alle deuren gingen gewoon open behalve die van mijn kamer. Dus ik alle spullen maar voor mijn deur laten vallen & daarna hop meteen naar de receptie. Hier zaten twee van die security mennekes. De receptie sluit namelijk om acht uur.

Daar begon de ellende. Als je het zo allemaal leest valt het misschien wel mee maar als je zolang in de trein gezeten hebt en doodmoe bent dan valt het feit dat je je kamer niet in kunt toch vies tegen.
Goed, die twee mennekes dus. In welke kamer woon je? 38B. Ah oké, 18B. Nee, 38B. Oh sorry, 30B. NEEEEE, 38B. Oh oké, 38B. Wat is je naam? Kyra Smeets. Heb je een legitimatiebewijs bij je? JA. Oké, je staat niet op deze lijst. Je woont daar niet. JAA, dag. Doe gewoon die deur open, ik wil naar mijn kamer. Ik woon daar WEL. Goed na lang wikken en wegen kwamen ze er dan eindelijk achter dat die lijst achterhaald was en ik er dan misschien toch wel woonde.

Na vijf minuten was het probleem van de deur verholpen. De batterij van het apparaatje waar je je sleutel (kaart) in steekt was leeg.

Toen nog even geskyped om mijn frustatie kwijt te kunnen en dan vlug het bed in.

Vrijdag 17 februari:
Helaas moest ik vrijdag al weer veel te snel mijn bed uit. Om kwart over acht was ik namelijk al weer op weg naar school. Gewoon een normale schooldag, niets bijzonders. In de pauze heb ik met Serap (een Turks meisje) & Rachel (een Braziliaans meisje) gepraat. Ze gingen die middag naar Greenwich om de nulmeridiaan te zien en een foto te maken met een voet aan de ene kant en een aan de andere kant. Daarna gingen ze naar een Turks café op Piccadilly Circus. Hun laatste stop zou in het Hard Rock Café zijn. Of ik mee wilde? JA, heel graag! Leuk!

Dus na school zo gezegd, zo gedaan. We zijn als eerste met de metro naar Greenwich gegaan en hebben hier de foto's genomen. Daarna zijn we terug gegaan. We hadden namelijk tegen een aantal klasgenoten gezegd dat we tussen half 4 en 4 naar het Turks Café gingen. We zouden smsen als we daar waren want dan zouden zij ook komen. Uiteindelijk kwam er nog een klasgenoot bij (Lucas, Braziliaans).

We hebben Turkse koffie gedronken, ofja eigenlijk alleen Serap en Lucas. Blijkbaar was het in Turkije heel gewoon om uit je kopje koffie de toekomst te voorspellen. Dat was echt leuk. Je moet dan het kopje omgedraaid op het schoteltje zetten en wachten tot de onderkant van het kopje koud is. Dit proces kun je versnellen door er een muntje op te leggen. Daarna voorspelde ze aan de hand van het kopje jou toekomst en aan de hand van het schoteltje dat van jou en je familie. Dat was echt super grappig.

Daarna zijn we met z'n vieren naar het Hard Rock Café gegaan. Andressa (een Braziliaans meisje) zat hier al op ons te wachten. Later kwamen Taina (het Braziliaanse meisje) en Yuki (een jongen uit, laat me denken, Mongolië of Japan, ik ben het even kwijt) er nog bij. We waren dus al met een aardige groep.

We hadden in de rij gestaan om binnen te komen. Toen we eenmaal binnen waren en we een tafel bemachtigd hadden, werden we daar weer weggejaagd. We mochten daar niet zitten als niet iedereen iets at. Er waren maar twee onder ons die iets wilden eten. Dus we moesten verkassen. Nu werden we dus naar de bar verplaatst. Hier konden maar drie mensen zitten dus de rest stond in het gangpad, in de weg. Natuurlijk, werden we hier dus ook weggejaagd. Het was echt een heel gedoe. Iedereen is toen maar naar beneden gegaan en ik heb op Rachel gewacht, zij was namelijk als enige nog aan het eten. Toen ook wij naar beneden wilden gaan, was er weer een probleem. Een van ons moest de creditcard afgeven, stel we zouden zonder te betalen weggaan dan konden ze de kosten nog op die creditcard verhalen.We hoefden dus niet met die creditcard te betalen. Logisch natuurlijk maar op dat moment waren we al geirriteerd en was het allemaal niet zo logisch. Ik heb toen mijn creditcard gegeven zodat we zo snel mogelijk naar beneden konden en daarna weg, naar buiten.

Eenmaal veilig en wel buiten, zijn we naar een Engelse pub gegaan. Dit was een paar straten van Piccadilly Circus vandaan. En zo ongeveer naast China Town.

Dit was wel heel erg leuk. Hier waren namelijk heel veel studenten van Malvern House, ook was er een liveband. Rachel kon helaas niet meegaan omdat zij nog anderhalf uur moest reizen om haar gastgezin te bereiken. Jammer!
Rond half elf zijn we naar huis gegaan. Tegen elf uur lag ik dus veilig en wel in mijn bed. Ik was tenslotte toch wel moe van al dat op en neer reizen.

Kortom, een heel geslaagde dag van 8.15 tot 23.00.

Zaterdag 18 februari:
Zaterdag heb ik lekker uitgeslapen. Althans, dat dacht ik. Ik dacht: Oh, ik heb heerlijk tot elf uur geslapen, bleek het half negen te zijn. Dit was wel even een domper, haha. Maar desalniettemin heb ik toch goed geslapen.

Tijd voor de was, een avontuur dus. Ik snapte geen zak van die wasmachine en die mevrouw aan de receptie was ook niet echt bereidwillig om te helpen dus uiteindelijk heb ik mijn handdoeken, het dekbed en wat ondergoed op 60 graden en zonder zeep gewassen. Oeps, foutje.

Toen ik daarna terug kwam in de flat zat mijn Russische buurmeisje daar. Zij ging ook wassen dus toen ben ik met haar meegelopen. Ze heeft het me toen dus gewezen. Het is heel simpel maar je moet het gewoon een keer gedaan hebben. Daarna zijn we samen de was gaan ophalen om het weer in de droger te doen. En daarna ook weer samen gelopen om het op te halen.

Ik ging die middag naar Oxford Street. Ik heb haar meegevraagd. Dat wilde ze wel dus toen zijn we rond half drie ofzo naar Oxford Street gegaan. Heel even snel naar Primark. Ontzettend groot en ontzettend druk. Toen we daarna weer buiten kwamen regende het ontzettend en aangezien we gigantische honger hadden zijn we meteen naar huis gegaan. Wel nog even een broodnodige stop in de supermarkt. 's Avonds ALWEER pannekoeken gebakken, ze waren op zich wel goed gelukt.

Daarna lekker in bed, de film: 'Into the wild' gekeken. Weer prima geslapen, ondanks het mattras.

Zondag 19 februari:
Aangezien ik nu wist hoe de wasmachine werkte heb ik me er toch amar aangewaagd om mijn jurkjes en andere kleren te wassen. Dit is prima gegaan, alles hing door de hele kamer te drogen. Mijn Russisch buurmeisje doet alles in de droger maar dat lijkt me toch niet zo verstandig. Stel je voor dat alles krimpt, nee bedankt.

Daarna ben ik met Taina naar een aantal tweedehands boekhandels op Leicester Square gegaan. Jammer genoeg waren deze bijna allemaal dicht dus daar ga ik nog een keer op een doordeweekse dag naar toe. Ze wist er nog wel een paar in NOTTING HILL. Ik wil ook wel graag 'the house with the blue door' zien, van de film. Maar daar zijn we niet aan toe gekomen. Als eerste naar een tweedehandsboekhandel, boeken voor 50cent. Super goedkoop dus, heerlijk! Echt een paradijs. Daarna zijn we verder gelopen naar een andere boekhandel. Dit was een heel stuk. Maar ondertussen bleek dat er daar een markt. Echt GE-weldig. Iedereen die me komt opzoeken, neem ik daar mee naar toe. Dat is echt super gezellig en heel sfeervol. Ze hebben er ook echt allemaal van die Kyra-winkeltjes. Echt super!

Rond half 5 zijn we toch maar naar huis gegaan. We hadden allebei onze handen vol, haha.

's Avonds, de rest van de pannekoeken maar opgegeten. En in mijn nieuwe boeken begonnen.

Vandaag, maandag 20 februari:
Vandaag ben ik natuurlijk naar school geweest. Geen nieuwe leerlingen, geen nieuwe studenten. Alleen die Italiaanse vriend van dat meisje uit Thailand, waar ik het al eerder over heb gehad.

Na school ben ik met Taina en Rachel naar een grote fatsoenlijke supermarkt gelopen. Ze hadden hier zelfs de soja yoghurt die ik thuis ook eet. Het paradijs dus! Vlees gekocht enz. Vanavond heb ik dus heerlijk Spaghetti à la Kyra gegeten. Gewoon een fatsoenlijke maaltijd, beter kon het niet.

Na de supermarkt wilde Taina thuis eten. Ze mocht geen vrienden meenemen. Maar aangezien ik super dicht bij haar in de buurt woon zijn Rachel en ik naar mijn kamer gegaan. Hier hebben we wat gegeten en gekletst.

Om half twee hadden we weer met Taina bij het station afgesproken. We zouden naar Amy Winehouse's huis gaan, dat wilde Rachel graag. Camden Square 30, er stond een boom aan de overkant van de straat met foto's van haar en briefjes voor haar van allemaal fans.

Daarna zijn we Camdon High Street opgelopen. Gezellig druk, met allemaal leuke winkeltjes.

Ik woon heel kort bij Camdon Hight Street, daar doe ik meestal de boodschappen maar ik kon me niet zo goed orienteren. Het moet niet ver bij mij vandaan zijn maar ik weet niet precies hoe ver, daar kom ik vast nog wel een keer achter.

Ik ben eerder naar huis gegaan. Ik voelde me niet lekker, mega buikpijn.

Zoals ik al zei, heb ik dus heerlijke spaghetti gegeten. Net Flikken Maastricht gemist gekeken en daarna dit weblog geschreven.

Tijdens Flikken Maastricht klopte die Duitse jongen op de deur. Hij vroeg zich af hoe het in Middelburg gegaan was. Echt super lief.
Hij zei ook van, ja, als je wil dan kunnenw we vandaag of morgen eens gezellig kletsen. Dus dat is wel leuk. Hij zou nog wel op deur kloppen. Zo niet, dan doe ik dat gewoon. Want je merkt dus aan hem dat hij een beetje contact ook wel leuk vindt.

Zo, ik ga er een einde aan breien. Nu is iedereen weer op de hoogte en de laatste foto's ga ik er ook nog even opzetten. Dat is wel misschien wel leuk!

Heel veel liefs & see you soon,
Kyra